ای بهار

ای بهار
ای بهار
ای بهار
تو پرنده ات رها
بنفشه ات به بار
می وزی پر از ترانه
می رسی پر از نگار !
هر کجا که راهگذار توست
شاخه های ارغوان ,شکوفه ریز
خوشه اقاقیا ستاره بار !
بیدمشک زرافشان
لشکر تو را طلایه دار !
بوی نرگسی که می کنی نثار
برگ تازه ای که می دهی به شاخسار
چهره تو ,
در فضای کوچه باغ
شعر دلنشین روزگار
آفرین آفریدگار .
ای طلوع تو
در میان جنگل برهنه
چون طلوع سرخ عشق ,
پشت شاخه ی کبود انتظار !
ای بهار !
ای همیشه خاطر عزیز !
عاقبت کجا ؟
کدام دل ؟
کدام دست ؟
آشتی دهد من و تو را ؟
تو , به هر کرانه گرم رستخیز ,
من , خزان جاودانه , پشت میز !
یک جهان ترانه ام شکسته در گلو
شعر بی جوانه ام نشسته روبرو
پشت این دریچه های بسته ,
می زنم هوار :
ای بهار
ای بهار
ای بهار...!                               ( فریدون مشیری )

==================

طبیعت بهترین مربی است برای انسان .محبت را از پرندگان , پاکی را از آب ,قدرت را از  کوه ,بزرگی را از  دریا,و...باید آموخت .
ان دوست , آن عظیم ,آن درد آشنا
رها نکرده من و شما را تک و تنها
او منشا زیبایست
او باعث شکوفاییست
او میخواند تو را
اومی خواهد رشد سبز تو را ببیند
و خدا بهار را آفرید
تا لمس کنی
تا بفهمی که
می توانی سبز شوی
حتی اگر خیلی زرد باشی
می توانی
می توانی مانند بهار که از زمینی خشک و سرد
از درخت بی شاخ و برگ
از دشت و بیابان
گل برویانی و گرما بخشی دیدگان را
شکوفه برویانی
چشمه بجوشانی
آری می توانی
به بهار بنگر
آئینه ی وجود توست
بیا از زمستان خود بگریز
بیا
می توانی
خدا می خواهد که بخواهی , به بهار بنگر
خواهی فهمید که خدا می خواهد که بخواهی
تو می توانی
به بهار بنگر
خواهی فهمید که می توانی
بیا به بهار بنگریم
دوست عزیزم اگر طالب کمال و زیبائی هستی , اگر می خواهی طعم زندگی را بچشی
راهی نیست جز بهاری بودن
تو در زمستان رنگ زیبای گل ها را نخواهی دید
رقص پرندگان را نخواهی دید
در کویر چشمه ای نخواهی یافت
حال آنکه وجود تو طالب دریاست
کوچ کن از زمستان
آه که بهار ها آمد و رفت و قلب ما همچنان زمستانیست
بیا و همزمان با این بهار زیبا ,در یچه ی قلبت را به روی بهار زندگی باز کن
خواهی دید رنگ زیبای گل ها را در وجودت
خواهی دید رقص پرندگان را در وجودت
خواهی دید
خواهی دید
سمبل شکوفائی و تحول,عید نوروز را به شما خواننده ی عزیز تبریک می گویم . قلبهایتان بهاری , دلهایتان گرم از محبت , دیدگانتان لبریز از اشک شوق باد.

دوستدار شما مهدی محمدی ۲۳/۱۲/۱۳۸۴